ฝึกฝนเดินลำพังหากไม่มีผู้ใดจะได้เดินด้วยตัวเองได้

[Jenny937]

กำแน่นเท่าใดก็สู ญ เ สี ย มากแค่นั้น

ดัง การกำทรายนั่นแหละ ยิ่งคุณกำแน่นทรายก็หล่นออกจากมือมากเท่านั้นที่ควรจะ

ถนอมต้องรู้ถนอม เพราะเหตุว่า เมื่อใดที่คุณ สู ญ เสียไปสิ่งนั้น คนนั้นบางทีอาจเป็นสิ่งมีค่าที่ทำให้


คุณเ จ็ บ ป ว ด รวมทั้งเศร้าใจที่สุดก็เป็นได้เมื่อใด ที่รู้สึกสิ้นหวังถ้าอย า กร้องไห้ก็


ร้องออกมาเถอะแต่เมื่อร้องกระทั่งหนำใจแล้ว ก็จำต้องลุกขึ้นยืนหยัด อีกรอบให้ได้

ความซาบซึ้งชดเชยความผูกพันไม่ได้

ใครก็ตาม สหายหรือคนแ ปลกหน้าคุณจำเป็นต้องทำความเข้าใจที่จะยิ้ม แม้ในใจจะร่ำไห้สะอื้น

สักแค่ไหนเพราะเหตุว่ามนุษย์ทุกคนต่างมีความเห็นชรา จึงอย่ า ไปคาดหวังว่าจะมีผู้ใดกันดี

ต่อคุณโดยปราศจากเงื่อนไขแม้ใครสักคนไม่มีคุณค่าพอเพียงให้คุณถนอม ก็จะต้องฝึกปล่อย

ฝึกฝนวาง ฝึกทิ้ง

อย่ า เลือกคบคนที่รูปพรรณสัณฐาน

ต้องทำความเข้าใจที่จะยกย่องคนที่ความสามารถ รวมทั้งถ้าหากคุณรู้สึกว่าตัวเองสู้บุคคลอื่นเขามิได้อย่ า

ได้รู้สึกน้อยใจ เพราะว่าคุณ ก็เป็นคนธรรมดาเสมือนบุคคลอื่นธรรมดา

บิดามารดาคือผู้ที่รักรวมทั้งหวังดีต่อคุณเยอะที่สุด

อย่ า นึกถึงท่านเฉพาะตอนขาดเงิน อย่ า รู้สึกว่าในสายตาพ่อแม่ คุณยังเป็นเด็ ก

อยู่เสมอเวลาอันนี้ก็ถูก ถูกในมุมของบิดามารดาแม้กระนั้นไม่สงส ารพ่อแม่หรอ ที่มีลูกไม่เคยทราบโตสักครั้ง

ไม่มีอะไรเหมือนเดิม

เพราะว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปทุกเมื่อทุกนาที อย่ า เอากระบวนการเก่าๆมาแก้ไข คนสองคน

รักกันบางทีอาจมิได้อยู่ร่วมกันตลอดเวลา อย่ า มัวแต่เพ้อเจ้อ อย่ า เอาแต่เรียกร้อง พราะ


สิ่งนี้อาจเป็นชนวนที่ทำให้คนสองคนไกลห่างกันมากกว่าเดิม

วิถีทางของชีวิตนั้นย า วไกล

ควรทำความเข้าใจที่จะเดินลำพังบ้าง เผื่อวันใดที่คนอื่นๆมิได้สนใจคุณเหมือนเดิม ก็ไม่ต้องเสียใจ

ด้วยเหตุว่าทุกคนต่างมีเส้นทางของชีวิตที่จะต้องเ ดินเช่นกัน ไม่มีผู้ใดเดินเดินคู่คุณไปจนกระทั่ง

ปลายทาง อย่ า ให้ผู้ใดผู้ใดผู้หนึ่งหรือเรื่องราวใดเรื่องราวหนึ่ง แปลงเป็นทั้งผองใน

ชีวิตคุณความโชคร้ายของมนุษย์ เกิดขึ้นจากการรังเกียจที่จะอยู่คนเดียว
พึ่งพาตัวเอง
ขอบคุณบทความจาก https://freelydays.com/13363/